είδη χορού: tango

«Το τάνγκο είναι όπως και η ζωή.

Ο άντρας προτείνει και η γυναίκα διαλέγει:

τον ακολουθεί ή τον αρνείται».

Το τάνγκο γεννιέται από τα φολκλορικά βήματα των Ισπανών μεταναστών για να περάσει στους αρρενωπούς Αργεντινούς χορευτές των φτωχών συνοικιών. Και να καταλήξει στο παθιασμένο ξέσπασμα του ντουέτου ενός ερωτευμένου άνδρα με μια ανυπότακτη γυναίκα.

«Το τάνγκο γεννήθηκε στην Αργεντινή, σε μια χώρα μεταναστών. Ήταν φυσικό να επηρεαστεί όχι μόνο από τις μουσικές της Αφρικής - στα μέσα του περασμένου αιώνα το ένα τέταρτο σχεδόν του πληθυσμού του Μπουένος Άιρες ήταν μαύροι - αλλά και από την Ευρώπη», σημειώνει ο Μιγκέλ Άνχελ Ζότο. Ο οποίος ξεκίνησε να χορεύει για πρώτη φορά στις αυλές, τις γειτονιές, τις πλατείες τού Μπουένος Άιρες τη μιλόνγκα: τον χορό-πρόγονο του τάνγκο, που αναμειγνύει τους ρυθμούς της Καραϊβικής με την ευρωπαϊκή πόλκα και τις παύσεις των χορών της Αφρικής.

«Ο χορός και τα τραγούδια δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ελευθερία. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τραγούδια όπως αυτά του τάνγκο, που ξεπηδούν από τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις ως σημάδι ζωής στον αντίποδα της καθημερινής ένδειας».

Ο όρος Tango, δηλώνει μουσική φόρμα αλλά και χορό για δύο.
Λαϊκής καταγωγής το Tango γεννιέται στην Αργεντινή (Buenos Aires), στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Αποτέλεσμα διαφόρων επιρροών, με πιο πιθανές την Κουβανέζικη Habanera και την τοπική Milonga.
Είναι ένα από τα πιο εκφραστικά εθνικά σύμβολα του χαρακτήρα της Αργεντινής.
Για δυο δεκαετίες το Tango θα είναι "μια δαιμονολατρία με τη μορφή oργίου".
Βίαιο όπως το πάθος. Οι άνθρωποι των οποίων αποτελεί μέρος της ζωής τους δεν έχουν να κρύψουν τίποτε. Αντίθετα τα φανερώνουν όλα χορεύοντας. Αλλά δεν έχει μπει ακόμα στην πόλη.
"Τριγυρίζει" στα προάστια. Και είναι άγνωστο. Άσημο. Ανυπόληπτο.
Όταν η πόλη αρχίζει να το δέχεται, όταν μουσικοί συνθέτες και ποιητές ασχοληθούν μαζί του, τότε θ' αρχίσει και η εποχή της φήμης, της δόξας του Tango.
Ο συναισθηματικός του κόσμος θα διευρυνθεί, θα γίνει ολοένα και πιο ευαίσθητο, θα φτάσει να γίνει: "μια λυπημένη σκέψη που χορεύεται".
Η Milonga, ένας χορός Αφρικανικής μάλλον καταγωγής σε διμερές μέτρο και με συγκοπτόμενο ρυθμό συνετέλεσε στη ρυθμική δομή του Tango. Οι περισσότεροι μελετητές του Tango όμως, θεωρούν ότι ο χορός αρχικά είναι μια προσαρμογή του Tango της Ανδαλουσίας και των Κουβανέζικων Danzon και Habanera.
Το Tango διακρίνεται σε τρεις τύπους: Το Tango Milonga που είναι ορχηστρικό και έχει ένα ιδιαίτερο ρυθμικό χαρακτήρα, το Tango Romanza είτε ορχηστρικό είτε φωνητικό, το οποίο είναι πιο λυρικό και μελωδικό με έντονο ρομαντισμό και το Tango Cancion που, όπως φανερώνει ο όρος του, είναι πάντοτε με ορχηστρικό ακκοπανιαμέντο και έχει ένα δυνατό συναισθηματικό χαρακτήρα.
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το Tango έγινε ο πιο δημοφιλής χορός στις αίθουσες όπου διοργανώνονταν λαμπροί διαγωνισμοί και μεσουρανούσαν εντυπωσιακές ορχήστρες.
Απ' όλες τις χορευτικές μορφές που δημιούργησαν οι άνθρωποι για να εκφράσουν την ουσία του ερωτικού πάθους, η πιο αποκαλυπτική είναι εκείνη του Tango: Η πρόκληση του ενός προς τον άλλο, η επιθυμία της κατάκτησης έτσι όπως διαγράφεται στις χειρονομίες και τους βηματισμούς, οι παγίδες που στήνει το θηλυκό για να παγιδεύσει το αρσενικό, έχουν το χαρακτήρα του ανελέητου.
Και όλα αυτά μέσα στη μεταξύ τους σιωπή.
Τα τελευταία όμως χρόνια παρατηρείται μια αναβίωση του Tango συνοδευόμενη από μια εξέλιξη σε διατονικό, χρωματικό και πειραματικό επίπεδο. Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες το Tango γνωρίζει μια νέα περίοδο ακμής με τον Astor Piazzolla (1921-1992), συνθέτη, δημιουργό και διευθυντή ορχήστρας.
Στην Ελλάδα εδώ και λίγα χρόνια, οι θαυμαστές του Tango πληθαίνουν και κατακλύζουν τις χορευτικές παραστάσεις.