Μάρθα Γκράχαμ

Μάρθα Γκράχαμ

ΕΙΔΗ ΚΙΝΗΣΗΣ: Μέθοδος Πιλάτες

Ο Γιόζεφ Πιλάτες ήταν Γερμανός και ως παιδί έπασχε από ραχίτιδα και άσθμα. Από το 1926 και μετά έζησε στην Αμερική, όπου ασχολήθηκε με τη γιόγκα και το μπόντι μπίλντινγκ, δίδαξε πολεμικές τέχνες, ήταν δεινός σκιέρ, μποξέρ, δύτης και ακροβάτης. Ο Πιλάτες ανέπτυξε έναν τρόπο άσκησης του σώματος, γνωστό ως μέθοδο Πιλάτες, συνδυάζοντας στοιχεία από ανατολικές και δυτικές προσεγγίσεις στην άσκηση.


Στη δεκαετία του ‘30, ο Joseph Hubertus Pilates - Γερμανός με ελληνική καταγωγή - φέρνει στην Aμερική και εφαρμόζει αρχικά σε αθλητές και χορευτές, μια νέα μέθοδο άσκησης. O ίδιος τη δοκίμασε, για να θεραπεύσει τους ασθενείς στρατιώτες του A’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Παθιασμένος με το σώμα του ο Pilates, που ήταν ασθενικός σαν παιδί, είχε ασχοληθεί με την ελληνορωμαϊκή πάλη θέλοντας να δυναμώσει.

Στη συνέχεια, εξασκήθηκε στο μπόντι - μπίλντιγκ, το μπόξ, το σκι, την ενόργανη γυμναστική και τις καταδύσεις. Aλλά μελέτησε και τις ανατολικές φιλοσοφίες όπως γιόγκα, ζεν και τάι - τσι.

Mε τα χρόνια δημιούργησε το contrology ή αυτό που σήμερα λέγεται μέθοδος Pilates. Aυτή η μέθοδος εξελίχθηκε, ολοκληρώθηκε και σήμερα είναι μια πλήρης μελέτη πάνω στην ανατομία και τη φυσιολογία του ανθρώπινου οργανισμού. Έτσι υιοθετήθηκε αρχικά από τους “επαγγελματίες” της κίνησης (αθλητές, χορευτές κλπ), όντας όμως μέθοδος αρκετά ασφαλής και χαλαρή, για να απευθύνεται σε εγκύους, παιδιά και υπερήλικες και από την άλλη, δυναμική για να αποτελεί πρόκληση και για τους μανιακούς των σπορ. H ευρύτητα της αποδοχής της σήμερα, καλύπτει ακόμα και “θεραπευτικές” της ιδιότητες, αφού χρησιμοποιείται από ορθοπεδικούς και φυσιοθεραπευτές. Προσιτή για τον περισσότερο κόσμο, δεν είναι, παρά μια “νέα” μέθοδος άσκησης του σώματος, κάπως διαφορετική όμως, με μεγάλη ποικιλία ασκήσεων, απλών κατά βάση προσαρμόσιμων σε κάθε άνθρωπο και κάθε ηλικία. Δουλεμένες με ακρίβεια, οδηγούν στη σωστή “ευθυγράμμιση” - όπως λέγεται στη γλώσσα Pilates - του σώματος.

Aκόμα, είναι μια μέθοδος που αποσκοπεί σε μερικά βασικά σημεία:

Έλεγχος

Eνσωματώνοτας την ανατολική “πνευματική” προσέγγιση στην άσκηση, με τη δυτική “υλική” άποψη, δημιουργήθηκε αυτή η μέθοδος άσκησης που βασίζεται στον πλήρη έλεγχο του νου, που στη συνέχεια διευθύνει το σώμα. Tο κέντρο του ανθρώπινου σώματος (κοιλιά -μέση), είναι ο κεντρικός πυρήνας αυτού, από το οποίο παράγεται όλη η δύναμη και η ενέργεια και διοχετεύεται στα άκρα, αφήνοντάς τα ελεύθερα και χαλαρά από κάθε πίεση ή ένταση, να εξασκήσουν την οποιαδήποτε κίνηση. H σωστή αναπνοή είναι βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι στην εκτέλεση της άσκησης. O εξασκούμενος αναπτύσσει πνευματικές και σωματικές λειτουργίες ταυτόχρονα, και με τη μέθοδο του ελέγχου ξεφεύγει από το να είναι ένας απλός “παρατηρητής” της κίνησης του σώματός του, αλλά αντίθετα κατανοεί και συμμετέχει.

Iσορροπία και αρμονία.

Eίναι η άσκηση που συνδυάζει τη μυική δύναμη και την ελαστικότητα ταυτόχρονα, ισομερώς σ’ όλο το σώμα. H ενέργεια παράγεται και κατανέμεται αρμονικά, φέρνοντας σωματική ευεξία. Eνεργοποιεί το μυαλό και αναπτερώνει το πνεύμα. Aυτή η σωματική και πνευματική ενέργεια δε σπαταλιέται αλλά “αποθηκεύεται”. Aποκτάται, λοιπόν, μια συνοχή στην αντοχή, έτσι ώστε ο εξασκούμενος να μπορέσει να συνεχίσει - χωρίς κούραση - τις υπόλοιπες δραστηριότητες της ημέρας του, ή να ασχοληθεί περαιτέρω με κάποιο σπορ. Mε το συντονισμό στην κίνηση αποκτάται “ποιότητα”, ευκαμψία και φυσική χάρη που τελικά αντανακλώνται στον τρόπο που ο καθένας στέκεται, κάθεται, περπατάει ή δουλεύει.

Δηλαδή ζει..
Eξειδίκευση / προσωπικός γυμναστής

H μέθοδος Pilates είναι ένας σύνθετος τρόπος άσκησης. Mέρος της μεθόδου είναι η χρήση οργάνων και το universal reformer είναι το βασικότερο από αυτά. Tα όργανα αυτά, σε συνάρτηση με τη σωστή χρήση της αναπνοής και την αρτιότητα στην εκτέλεση των ασκήσεων, καθιστούν απαραίτητη - τουλάχιστον αρχικά - τη γύμναση με εποπτεία. Tο πρόγραμμα εξειδικεύεται στις προσωπικές ανάγκες και δυνατότητες του εξασκούμενου και γι’ αυτό γίνεται σε ατομική βάση ή σε σχήμα ντουέτου. Oι λίγες επαναλήψεις και οι συχνές εναλλαγές, κάνουν το πρόγραμμα ευχάριστο, ανώδυνο και αναζωογονητικό. Tα αποτελέσματα είναι εμφανή σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Γράφει η Eυίτα Hλιοπούλου, medicum.gr

τα όργανα:

Barrel
Το Barrel είναι όργανο που η θέση κυρίως που δουλεύεται είναι ξαπλωμένοι ανάποδα. Λειτουργεί και σαν όργανο χαλάρωσης και έκτασης της σπονδυλικής στήλης.

High Barrel
Το High barrel έχει βοηθητική σκάλα ξύλινη και κάποιες ασκήσεις του mat work (ασκήσεων εδάφους) μπορούν να εκτελεστούν επάνω στο όργανο. Το μήκος του προσαρμόζεται με εύκολο τρόπο σύμφωνα με το ύψος του μαθητή.

Wunda chair
Η Wunda chair είναι ένα όργανο που δουλεύει κυρίως πόδια, πάντοτε με την βοήθεια του κέντρου (powerhouse).
Υπάρχουν οι χειρολαβές του, που είναι μεταλλικές, και χρησιμοποιούνται για στήριξη σε ασκήσεις του άνω κορμού και των χεριών.

Cadillac
Η Cadillac είναι ένα ακόμη πολυόργανο που συνδυάζει πολλές διαφορετικές θέσεις που υπάρχουν ελατήρια, μπάρες, λουριά.
Κάθε ένα από αυτά έχει μια ολόκληρη σειρά ασκήσεων που εκτελείται ανάλογα με το επίπεδο εκμάθησης.

Reformer + Cadillac
Το Reformer + Cadillac combination είναι ένα όργανο που συνδυάζει δύο σε ένα. Είναι ιδανικό για μικρούς χώρους που δεν μπορούν να φιλοξενήσουν δυο ξεχωριστά όργανα.


3 πολιτιστική προσφορά


ΡΑΛΛΟΥ ΜΑΝΟΥ

Ανεκτίμητη πολιτιστική προσφορά

Η παρουσίαση μιας εθνικής κληρονομιάς, δε χρειάζεται καμιά επέτειο. Σημαντικές προσφορές που σφράγισαν καλλιτεχνικά μια εποχή, δε χρειάζονται αφορμές για να αναφερθεί κανείς. Και η δημιουργία της Ραλλούς Μάνου και του "Ελληνικού Χοροδράματος", αποτελεί πραγματικά ένα ανεκτίμητο πολιτιστικό υλικό. Ενα υλικό, το οποίο οι άνθρωποι του "Ελληνικού Χοροδράματος", ο καλλιτεχνικός κόσμος της χώρας μας, προσπαθούν με χίλιους κόπους να διατηρήσουν και να συντηρήσουν.Κοστούμια, σκηνικά, μακέτες, σπάνιες μουσικές ηχογραφήσεις, περιμένουν να αρχειοθετηθούν και να σωθούν από τα σημάδια του χρόνου. Ενα μεγάλο κεφάλαιο της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής της χώρας μας, που χτίστηκε με κόπο και αγάπη, περιμένει τη στοργή της πολιτείας. Τη λαμπρή σελίδα που άνοιξε στο χώρο του χορού η Ρ. Μάνου, έχουμε χρέος να τη διαφυλάξουμε.

Ο Ανδρέας Πέρης και η Βούλα Μοραγιέμου,μαθητές της Ρ. Μάνου και αργότερα συνεργάτες της στο "Ελληνικό Χορόδραμα", ανέλαβαν την πρωτοβουλία να συνεχίσουν στο μονοπάτι που άνοιξε η μεγάλη μας χορογράφος. Εδώ και ένα χρόνο, υπό τη διεύθυνσή τους, λειτουργεί η "Σχολή Ραλλού Μάνου",από την οποία αντλεί το χορευτικό δυναμικό του το "Ελληνικό Χορόδραμα".

"Το "Ελληνικό Χορόδραμα"" μας λέει ο Αν. Πέρης "λειτουργούσε μέχρι το 1988, χρονιά που έφυγε από τη ζωή η Ρ. Μάνου. Ακολούθησαν κάποιες σποραδικές παραστάσεις, δύο τρεις αναλαμπές, που όμως δεν είχαν συνέχεια. Η πρωτοβουλία μας, έρχεται να συμπληρώσει ένα μεγάλο κενό και να συνεχίσει την παράδοση της Ρ. Μάνου".

Σημαντικοί σταθμοί

Δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι η δουλιά και η προσπάθεια της Ρ. Μάνου, συνέβαλαν στη διατήρηση του σύγχρονου εκφραστικού χορού στη χώρα μας. Δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε, ότι η μεγαλύτερη προσφορά της Ρ. Μάνου στον καλλιτεχνικό τομέα, ήταν ο συνδυασμός της παράδοσης με τη σύγχρονη ελληνική τέχνη.Σημαντικός σταθμός στη δημιουργία της, στάθηκε η συνεργασία της, το 1949, με το Εθνικό Θέατρο.Καρπός αυτής της συνεργασίας, η αξεπέραστη παράσταση της "Ορέστειας" με τη Μαρίκα Κοτοπούλη.Ενα χρόνο αργότερα, ακολουθεί η μνημειώδης παράσταση του "Μαρσύα",με συνεργάτες της τους Γ. Τσαρούχη και Μ. Χατζιδάκι,ενώ το 1951, ιδρύει το "Ελληνικό Χορόδραμα".Οι παραστάσεις του με χορογραφίες της Ρ. Μάνου, μουσική των Μ. Χατζιδάκι, Μ. Θεοδωράκη, Α. Κουνάδη, Ν. Μαμαγκάκη, Γ. Τσαγκάρη κ.ά., με σκηνικά των Γ. Μόραλη, Γ. Τσαρούχη, Ν. Χατζηκυριάκου - Γκίκα, Σπ. Βασιλείου, Ν. Εγγονόπουλου, Ν. Νικολάου, Γ. Βακαλό, Μ. Αργυράκη, Δ. Μυταρά, Γ. Μαυροϊδη και πολλών ακόμη, θεσπίζουν εντελώς καινούριους τρόπους στη χορευτική μας σκηνή. Φέρνουν μια ανανεωτική πνοή στο θέατρο.

Οπως ανέφερε το 1956 ο Οδυσσέας Ελύτης: "Οι εμπνεύσεις από τους αρχαίους, τους μεσαιωνικούς και τους νεοελληνικούς δημοτικούς θρύλους, λυτρωμένες από το ακαδημαϊκό σχήμα, ζωντανεύουν και αποκτούν καινούρια, πρωτόφαντη λάμψη, κάτω από την πνοή μιας ελεύθερης φαντασίας, που διέπει όχι μόνο τις κινήσεις των χορευτών, αλλά τους μουσικούς ρυθμούς, τα σκηνικά και τα κοστούμια που συνοδεύουν και πλαισιώνουν το θέαμα".

Στις παραστάσεις που έμειναν στην ιστορία του χορού στην Ελλάδα, ανήκει το "Καταραμένο φίδι" (θέμα: Ν. Χατζηκυριάκου - Γκίκα και Γ. Μόραλη με ειδική συνεργασία του Ευγένιου Σπαθάρη), αλλά και οι "Εξι λαϊκές ζωγραφιές" (πάνω σε έξι τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη).

Αξιόλογη προσπάθεια

"Οι παραστάσεις που παρουσίασε Ρ. Μάνου" αναφέρει η Β. Μοραγιέμου "είναι διαχρονικές και αποτελούν τέλειο συνταίριασμα κίνησης και μουσικής. Χορογραφικά δεν υπάρχει ανάγκη αλλαγής τους, ενώ προσφέρουν την ίδια ευχαρίστηση και στους σημερινούς ερμηνευτές".

Η "Σχολή Ραλλού Μάνου", παρουσίασε φέτος το καλοκαίρι σε πολλούς δήμους της Αθήνας και της περιφέρειας, έργα που αγαπήθηκαν και έμειναν στην ιστορία του χορού: "Το καταραμένο φίδι",την "Ερημιά" και τον "Μαρσύα".Τα έργα αυτά κρατήθηκαν πιστά, ενώ στο φετινό ρεπερτόριο, προστέθηκαν και νέες παραγωγές. Πρόκειται για τις χορογραφίες των: Αν. Πέρη με τίτλο "Κύκλος ζωής" (μουσική Γ. Χρήστου) και της Ελένης Γκασούκα με τον "Ποιητή".Επίσης, στα μελλοντικά σχέδια, είναι να αγκαλιάσει η σχολή τους νέους χορογράφους. Να επιλεγούν και να προβληθούν νέα παιδιά ταλαντούχα.

"Τον καιρό που ζούσε η Ρ. Μάνου" καταλήγει η Β. Μορεσοπούλου, "οι επιχορηγήσεις ήταν ψιχία. Τώρα το ποσό έχει λίγο αυξηθεί, αλλά και πάλι δεν αρκεί για να συντηρηθεί το 27μελές μας συγκρότημα.Ακόμη, τα πολύ πολύ παλιά κοστούμια, που έχουν υποστεί κάποιες φθορές, έχουν αντικατασταθεί και τα φυλάμε. Στις παραστάσεις μας, χρησιμοποιούμε καινούρια, χωρίς όμως να έχουμε κάνει αλλαγές. Μεγάλο είναι το πρόβλημα με τα σκηνικά. Χρειάζεται να κάνουμε σε μερικά έργα καινούρια σκηνικά, όπως, για παράδειγμα, στην "Ερημιά".Φέτος παρουσιάστηκε χωρίς σκηνικά. Είναι ένα πολύ ωραίο έργο, το οποίο θα το συμπεριλάβουμε στο χειμωνιάτικο ρεπερτόριό μας, μαζί με δύο καινούριες χορογραφίες που θα επιλέξουμε από νέους χορογράφους".

Το πολιτιστικό κεφάλαιο που έγραψε η Ρ. Μάνου, έχουμε χρέος να το φυλάξουμε. Πρέπει να διαφυλαχτεί και να εμπνεύσει τους νέους ανθρώπους, να αγκαλιαστεί απ' όλους και πρώτα απ' όλα από την ίδια την πολιτεία.

Ηλιάνα ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ


περί μουσικής


περί μουσικής


Ο δρ. Mount τονίζει ότι η μουσική μπορεί να είναι αυτό το «μαγικό» στοιχείο που θα σπάσει τις άμυνες και τα τείχη ενός ψεύτικου εαυτού

που κτίζουμε στη διάρκεια της ζωής μας,

το στοιχείο αυτό που μπορεί να ανοίξει το δρόμο

προς τον εσώτερο εαυτό μας,

αυτό που θα μας κάνει να αναπτύξουμε μια βαθιά αυτοεκτίμηση,

που θα αποκαλύψει το μυστήριο.

Κι έτσι θα αναδυθεί από μέσα μας το μυστικό της ζωής και κάθε θεραπείας!


Μέσω της μουσικής ο νους, το συναίσθημα, το ένστικτο

και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια μας ισορροπούν και ενώνονται.

Αλίμονό μας αν παραταΐζουμε τα αδηφάγα συναισθήματά μας μόνο!

Ross Daly


Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα και σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής βρίσκω κάποια στοιχεία που μου ταιριάζουν.

Ακούω πολύ μουσική και σε διάφορα είδη, από τζαζ μέχρι έθνικ και από κλασική μέχρι λαϊκή μουσική.
Δεν έχω προκαταλήψεις όσον αφορά στα είδη, δε βάζω ταμπέλες, απλά ακούω και δοκιμάζω. Αρκεί να είναι καλή μουσική. Το μόνο κριτήριο που θα έλεγα ότι έχει για μένα υπόσταση είναι να είναι κάτι αληθινό. Το αληθινό, το γνήσιο, έχει διάρκεια.

M.Φαραντούρη




είδη χορού: tango


«Το τάνγκο είναι όπως και η ζωή.

Ο άντρας προτείνει και η γυναίκα διαλέγει:

τον ακολουθεί ή τον αρνείται».

Το τάνγκο γεννιέται από τα φολκλορικά βήματα των Ισπανών μεταναστών για να περάσει στους αρρενωπούς Αργεντινούς χορευτές των φτωχών συνοικιών. Και να καταλήξει στο παθιασμένο ξέσπασμα του ντουέτου ενός ερωτευμένου άνδρα με μια ανυπότακτη γυναίκα.

«Το τάνγκο γεννήθηκε στην Αργεντινή, σε μια χώρα μεταναστών. Ήταν φυσικό να επηρεαστεί όχι μόνο από τις μουσικές της Αφρικής - στα μέσα του περασμένου αιώνα το ένα τέταρτο σχεδόν του πληθυσμού του Μπουένος Άιρες ήταν μαύροι - αλλά και από την Ευρώπη», σημειώνει ο Μιγκέλ Άνχελ Ζότο. Ο οποίος ξεκίνησε να χορεύει για πρώτη φορά στις αυλές, τις γειτονιές, τις πλατείες τού Μπουένος Άιρες τη μιλόνγκα: τον χορό-πρόγονο του τάνγκο, που αναμειγνύει τους ρυθμούς της Καραϊβικής με την ευρωπαϊκή πόλκα και τις παύσεις των χορών της Αφρικής.

«Ο χορός και τα τραγούδια δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ελευθερία. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τραγούδια όπως αυτά του τάνγκο, που ξεπηδούν από τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις ως σημάδι ζωής στον αντίποδα της καθημερινής ένδειας».

Ο όρος Tango, δηλώνει μουσική φόρμα αλλά και χορό για δύο.
Λαϊκής καταγωγής το Tango γεννιέται στην Αργεντινή (Buenos Aires), στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Αποτέλεσμα διαφόρων επιρροών, με πιο πιθανές την Κουβανέζικη Habanera και την τοπική Milonga.
Είναι ένα από τα πιο εκφραστικά εθνικά σύμβολα του χαρακτήρα της Αργεντινής.
Για δυο δεκαετίες το Tango θα είναι "μια δαιμονολατρία με τη μορφή oργίου".
Βίαιο όπως το πάθος. Οι άνθρωποι των οποίων αποτελεί μέρος της ζωής τους δεν έχουν να κρύψουν τίποτε. Αντίθετα τα φανερώνουν όλα χορεύοντας. Αλλά δεν έχει μπει ακόμα στην πόλη.
"Τριγυρίζει" στα προάστια. Και είναι άγνωστο. Άσημο. Ανυπόληπτο.
Όταν η πόλη αρχίζει να το δέχεται, όταν μουσικοί συνθέτες και ποιητές ασχοληθούν μαζί του, τότε θ' αρχίσει και η εποχή της φήμης, της δόξας του Tango.
Ο συναισθηματικός του κόσμος θα διευρυνθεί, θα γίνει ολοένα και πιο ευαίσθητο, θα φτάσει να γίνει: "μια λυπημένη σκέψη που χορεύεται".
Η Milonga, ένας χορός Αφρικανικής μάλλον καταγωγής σε διμερές μέτρο και με συγκοπτόμενο ρυθμό συνετέλεσε στη ρυθμική δομή του Tango. Οι περισσότεροι μελετητές του Tango όμως, θεωρούν ότι ο χορός αρχικά είναι μια προσαρμογή του Tango της Ανδαλουσίας και των Κουβανέζικων Danzon και Habanera.
Το Tango διακρίνεται σε τρεις τύπους: Το Tango Milonga που είναι ορχηστρικό και έχει ένα ιδιαίτερο ρυθμικό χαρακτήρα, το Tango Romanza είτε ορχηστρικό είτε φωνητικό, το οποίο είναι πιο λυρικό και μελωδικό με έντονο ρομαντισμό και το Tango Cancion που, όπως φανερώνει ο όρος του, είναι πάντοτε με ορχηστρικό ακκοπανιαμέντο και έχει ένα δυνατό συναισθηματικό χαρακτήρα.
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το Tango έγινε ο πιο δημοφιλής χορός στις αίθουσες όπου διοργανώνονταν λαμπροί διαγωνισμοί και μεσουρανούσαν εντυπωσιακές ορχήστρες.
Απ' όλες τις χορευτικές μορφές που δημιούργησαν οι άνθρωποι για να εκφράσουν την ουσία του ερωτικού πάθους, η πιο αποκαλυπτική είναι εκείνη του Tango: Η πρόκληση του ενός προς τον άλλο, η επιθυμία της κατάκτησης έτσι όπως διαγράφεται στις χειρονομίες και τους βηματισμούς, οι παγίδες που στήνει το θηλυκό για να παγιδεύσει το αρσενικό, έχουν το χαρακτήρα του ανελέητου.
Και όλα αυτά μέσα στη μεταξύ τους σιωπή.
Τα τελευταία όμως χρόνια παρατηρείται μια αναβίωση του Tango συνοδευόμενη από μια εξέλιξη σε διατονικό, χρωματικό και πειραματικό επίπεδο. Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες το Tango γνωρίζει μια νέα περίοδο ακμής με τον Astor Piazzolla (1921-1992), συνθέτη, δημιουργό και διευθυντή ορχήστρας.
Στην Ελλάδα εδώ και λίγα χρόνια, οι θαυμαστές του Tango πληθαίνουν και κατακλύζουν τις χορευτικές παραστάσεις.

1 μουσικοκινητική αγωγή


Μέθοδοι μουσικοκινητικής αγωγής

Μέθοδος Μοντεσσόρι

Στις αρχές του 20ού αιώνα, η εκπαίδευση αρχίζει να αποκτά μια πιο μαθητοκεντρική κατεύθυνση. Στην μουσική εκπαίδευση, καθοριστική ήταν η συμβολή της Μαρίας Μοντεσσόρι, η οποία εισήγαγε ένα είδος αισθητηριακής εκπαίδευσης, εστιάζοντας στην αναγνώριση και κατηγοριοποίηση των μουσικών φθόγγων, των ηχοχρωμάτων και των ρυθμικών ασκήσεων με συνοδεία πιάνου και παιδικών τραγουδιών. Τα μαθήματά της για τη σιωπή ήταν οι προάγγελοι για την ανάπτυξη μελλοντικών μεθόδων και φιλοσοφιών σχετικών με την μουσική εκπαίδευση. Στα μαθήματα αυτά, παρότρυνε τους μαθητές της να σταθούν ακίνητοι, να αντιληφθούν την έννοια της σιωπής και έπειτα να αφουγκραστούν τους ισχνούς και ανεπαίσθητους ήχους που περνούσαν πολλές φορές απαρατήρητοι, όπως: ο ρυθμικός ήχος του ρολογιού, το κελάηδισμα ενός πουλιού κ.ά. (Bloom, 2001).

Μέθοδος Dalcroze

Η μέθοδος της Μαρίας Μοντεσσόρι, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλούς μετέπειτα παιδαγωγούς. Ο Ελβετός συνθέτης και μουσικοπαιδαγωγός Emile Jaques-Dalcroze, συνδύασε δημιουργικά την μουσική, τον ρυθμό και τον αυτοσχεδιασμό με την κίνηση. Ο Dalcroze πίστευε ότι οι αισθήσεις που παρέχουν οι φυσικοί ρυθμοί του σώματος, ενδυναμώνουν το ένστικτο για ρυθμό, δημιουργώντας ρυθμική συνείδηση (Seitz, 2002).

Μέθοδος Orff

O Γερμανός μουσικοσυνθέτης Carl Orff και ο συνεργάτης του Gunild Keetman, ανέπτυξαν μια μέθοδο μουσικοκινητικής για παιδιά, η οποία πρόσφερε νέα μουσικά όργανα και μεθόδους εξερεύνησης του ήχου. Τα όργανα (από τα οποία πολλά χρησιμοποιούνται και τώρα όπου διδάσκεται η μουσικοκινητική αγωγή) ήταν ξυλόφωνα, κύμβαλα, κουδουνάκια, ξύλινα μονά και διπλά, καστανιέτες, μαράκες, γκουίρο, τρίγωνο, ντέφι, σείστρο, το σώμα ως όργανο παραγωγής ήχου, ποτήρια γεμισμένα με νερό, όργανα πνευστά- λαούτο και έγχορδα- βιόλα- κατά προτίμηση viola de gamba (πεντάχορδο μουσικό όργανο μεταξύ βιόλας και τσέλου), βιολοντσέλο, βιολί κ.ά. (Bloom, 2001).

Άλλες μέθοδοι μουσικοκινητικής είναι η μέθοδος Kodaly από τον Ούγγρο συνθέτη και μουσικολόγο Zoltan Kodaly- έδινε έμφαση στην μουσική παράδοση της χώρας του καλλιεργώντας την μουσικότητα των παιδιών, η μέθοδος John Cage και η μέθοδος Murray Schafer- μέθοδοι που περιελάμβαναν αυτοσχεδιασμό και δημιουργικές μεθόδους διδασκαλίας (Bloom, 2001).

Συνεπώς, υπάρχουν πολλές μέθοδοι για την ολοκληρωμένη συναισθηματική, κινητική και νοητική ανάπτυξη των παιδιών, οι οποίες όμως μόνο σε ορισμένα σχολεία (π.χ. Μοντεσσοριανοί παιδικοί σταθμοί) λαμβάνουν χώρα καθώς και σε ορισμένους παιδικούς σταθμούς, ενώ η δημιουργική κίνηση αυτή κάθε αυτήν, ακόμη δυστυχώς δεν εφαρμόζεται οργανωμένα στον ελλαδικό χώρο ...;