..η ψυχή χορεύει

Όταν το κορμί λικνίζεται... η ψυχή χορεύει

Από την κοσμογονία στην κοσμογονία, από την κουλτούρα στην κουλτούρα, από τον πολιτισμό στον πολιτισμό, το ανθρώπινο κορμί πάντα χόρευε και θα συνεχίζει να χορεύει. Ο χορός είναι μια αρχαϊκή επιθυμία που πιάνει το σώμα από το εσωτερικό του και το ρίχνει σε μια διαρκή κίνηση.
Ο χορός είναι ένας πίδακας ζωής που δεν γνωρίζει ούτε εμπλοκές, ούτε περιορισμούς της ψυχής. Δεν γνωρίζει τον ρατσισμό, ούτε κριτική ήθους. Είναι μια ανάγκη ανείπωτη, είναι μια ανεξάντλητη πολιτιστική ορμή, είναι μια επιβίωση, μια ψυχοσωματική θεραπεία, εκπέμπει αυτάρκεια και είναι έκφραση τόσο ατομική, όσο και συλλογική. Είναι ο ερωτισμός της ζωής. Είναι η ίδια η ζωή.

Από τα αρχαία χρόνια στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στην Ασία, στην προκολομβιανή Αμερική, στην Αφρική και στην Ωκεανία, σε τοιχογραφίες, σε ζωγραφιές, σε αγάλματα απεικονίζεται το ανθρώπινο σώμα σε κίνηση. Σε τελετές λατρείας ή πόλεμου, προσφορές ή απειλές, ελευθερίας ή σκλαβιάς, ανέκαθεν, όλοι οι λαοί του κόσμου μετέδωσαν μέσω του χορού την κατάσταση της ψυχής τους, την κοινωνική τους πραγματικότητα, τον εσώτερο ψυχισμό τους. Ο χορός είναι η ιστορία του κάθε λαού ξεχωριστά. Στα βήματα του κάθε χορού ξεχωριστά διαγράφονται αναμνήσεις που έχουν κληρονομηθεί από έναν καιρό που δεν μετρούσε ο χρόνος. Στη συλλογική έκφρασή του, μετράει καθένα άτομο ξεχωριστά και κάθε στιγμή ζωής έχει μια διαφορετική εξήγηση. Ο χορός μετατρέπεται σε μια ποίηση για όλο το σύμπαν.

Από την ανακίνηση των αφρικανικών χωμάτων εως τον ήχο του σφυροκοπήματος της γης, από το μυσταγωγικό χορό μιας απόκρυφης Ασίας εως τη λατινοαμερικάνικη παραφροσύνη της πολυάριθμης πολυφωνίας των ρυθμών, ο χορός είναι ένας τρόπος ομιλίας του σώματος, είναι σαν να το ανοίγεις, σαν να αναμιγνύεις όλα τα στοιχεία του σύμπαντος, είναι σαν να υπάρχεις μέσα από το είναι σου και να επιθυμείς να υπάρχεις στο βλέμμα του άλλου, είναι σαν να δημιουργείς τον δικό σου χώρο για να μπορείς να κινηθείς, είναι σαν να επιτρέπεις στο σώμα τόσο να κλαίει, όσο και να διασκεδάζει.

Ο χορός είναι και θα είναι η έκφραση μιας παράδοσης εξ ολοκλήρου ελεύθερης από οποιαδήποτε επιβολή.
Αυτή η ελευθερία δεν εμποδίζεται από τους κανόνες του χορού.. Από ένα γκραχαμικό μάζεμα στο ένα τέταρτο της στροφής προς τα πίσω ενός αργεντίνικου ταγκό ο σωματικός εξορκισμός δεν δέχεται τίποτα παραπάνω από το ίδιο του το σώμα. Το πάθος μετατρέπεται σε απόδραση που υπερβαίνει τα όρια. Το πάθος μπορεί να μετατραπεί σε έκσταση. Το φυσικό συναντά το μεταφυσικό.. μια απεραντοσύνη μουσικής που συνωμοτεί με το σώμα που συνοδεύει.

Σε ένα μοναχικό ή συντροφικό χορό, στην ανάγκη να έρθουμε σε επαφή ή όχι με τον άλλον, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε κίνηση αντιπροσωπεύει τον προσωπικό ή αισθησιακό λόγο του κάθε χορευτή.
Επιπλέον ο καθένας απελευθερώνεται από τους περιορισμούς του, αφήνεται, η κίνησή του δεν έχει σύνορα, φυλακίζει στο βλέμμα του την αλήθεια του και την ομορφιά και εξορκίζει το άσχημο.

Φτάνει κάποιος να ξεχνάει τα σκοτεινά πράγματα που τον περιτριγυρίζουν και να ρίχνεται στον χορό όπως ρίχνεται και στον έρωτα με την εμπιστοσύνη ότι το σώμα του είναι μοναδικό και να το αφήσει να τον ταξιδέψει ο ήχος της μουσικής που ηχεί στην ψυχή του σαν να είναι η ηχώ του ίδιου του σώματός του.