Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 με σκοπό να στρέψει την προσοχή του κοινού προς την τέχνη του χορού. Κάθε χρόνο την 29η Απριλίου οι σχολές χορού, τα χορευτικά σχήματα, οι λέσχες και οι άλλοι φορείς που έχουν σαν αντικείμενο τον χορό, διοργανώνουν εκδηλώσεις που απευθύνονται προς ένα ευρύτερο κοινό από ό,τι συνήθως.
Το Διεθνές Συμβούλιο Χορού (CID) είναι η επίσημη ανώτατη οργάνωση για όλες τις μορφές χορού σε όλες τις χώρες του κόσμου. Είναι παγκόσμια μη-κυβερνητική μη-κερδοσκοπική οργάνωση (NGO) που ιδρύθηκε το 1973 στην έδρα τής UNESCO στο Παρίσι, όπου στεγάζεται. Σκοπός της είναι να λειτουργεί σαν βήμα συνάντησης διεθνών, εθνικών, περιφερειακών και τοπικών φορέων, καθώς και ατόμων που δραστηριοποιούνται στο χορό. Εκπροσωπεί τα συμφέροντα του χορού στην ολότητά του και συμβουλεύει ανάλογα τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς.
Ο Αλκης Ράφτης είναι ο πρώτος Ελληνας που εξελέγη επικεφαλής παγκόσμιας μη-κυβερνητικής οργάνωσης (INGO) της UNESCO. Είναι πρόεδρος του Θεάτρου «Δόρα Στράτου» από το 1987.
Το μήνυμα του Προέδρου του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού CID μεταφράζεται σε όλες τις γλώσσες, στέλνεται στον Τύπο και στους φορείς χορού, και διαβάζεται στις εκδηλώσεις της Ημέρας του Χορού.
Το επίσημο μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα του Χορού - 29 Απριλίου 2003
Αυτή την ξεχωριστή για εμάς ημέρα, θα ήθελα να ζητήσω από όλους τους χορευτές να σταματήσουν για μια στιγμή - ώστε να αναλογιστούν τα ζητήματα που αφορούν το χορό σε παγκόσμια κλίμακα. Θα αναφέρω μόνο μερικά από αυτά.
Είναι πολλές οι χώρες όπου το κράτος αγνοεί εντελώς την ύπαρξη του χορού. Σε αυτές, το να χορεύει κανείς είναι απλώς ανεκτό. Οι επαγγελματίες χορευτές είναι στο περιθώριο της κοινωνίας, ενώ ο ερασιτεχνικός χορός μπορεί να εμφανιστεί μόνο στο πλαίσιο της οικογένειας.
Σε περισσότερες από τις μισές από τις 200 χώρες του κόσμου ο χορός ούτε καν αναφέρεται στη νομοθεσία (αλλά αυτό δεν ξέρουμε αν είναι για καλό ή για κακό...). Δεν υπάρχουν κονδύλια στον κρατικό προϋπολογισμό για να υποστηριχτεί αυτό το είδος τέχνης. Δεν προβλέπεται τίποτα όσον αφορά την χορευτική εκπαίδευση, ιδιωτική ή δημόσια.
Στις μεγαλουπόλεις της υφηλίου υπάρχει σοβαρή έλλειψη αιθουσών χορού. Αντίθετα με τη μουσική, ο χορός έχει ανάγκη από σημαντικό χώρο για να λειτουργήσει (από την άλλη, οι χορευτές δεν χρειάζονται να αγοράσουν όργανα, μια και για όργανο έχουν το σώμα τους!). Οι δήμοι παραδέχονται ότι οι κάτοικοι των πόλεων έχουν κι αυτοί ανάγκη να χορέψουν, όμως δεν κάνουν τίποτα για να παραχωρήσουν τις αίθουσες που χρειάζονται οι ερασιτέχνες για να χορέψουν μεταξύ τους ή οι επαγγελματίες για να δώσουν παραστάσεις.
Υπάρχουν πολλά ζητήματα που αφορούν το χορό στο σύνολό του, είτε σε εθνική είτε σε διεθνή κλίμακα. Δεν θα συμβούλευα τους χορογράφους, τους δασκάλους, τους χορευτές, τους μαθητές ή τους ερασιτέχνες που χορεύουν μια φορά την εβδομάδα, να σκέφτονται τέτοια ζητήματα πολύ συχνά - διακινδυνεύοντας έτσι τη βαθιά χαρά που τους προσφέρει ο χορός!
Ομως την 29η Απριλίου, για μερικά δευτερόλεπτα μόνο, έχουμε όλοι μας υποχρέωση να αφιερώσουμε μια σκέψη σε όσους έχουν την ατυχία να βρίσκονται σ' εκείνα τα μακρυνά μέρη όπου ο απαγορεύεται ή εμποδίζεται ο χορός.
Την υπόλοιπη ημέρα, μπορούμε να κυτάξουμε γύρω μας και να κάνουμε κάτι που να φέρει το χορό κοντύτερα σε όσους δεν αντλούν από τις χάρες του όλη τη χρονιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου