7 hip-hop

To hip-hop ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 80 σαν μορφή έκφρασης της ιδιαίτερης κουλτούρας που είχαν αναπτύξει οι μαύροι στα γκέτο των βορειοαμερικανικών μεγαλουπόλεων. Ως μορφή έκφρασης της διαφορετικότητας στην αρχή είχε και αυτό πολιτικό χαρακτήρα, διεκδικώντας το δικαίωμα στη διαφορά και υμνώντας την ιδιαιτερότητα των μαύρων κοινοτήτων του περιθωρίου. Eκτός από τον προκλητικό στίχο και ρυθμό, χαρακτηρίζεται και από μια πάρα πολύ έντονη ρυθμική κινησεολογία που σχετίζεται με την πρόκληση και τον ανταγωνισμό. Σύντομα το hip-hop πήρε διαστάσεις ποπ, υιοθετημένο από αστέρες της όπως ο Michael Jackson που βρήκαν σ' αυτό ένα πεδίο επίδειξης των σωματικών τους ικανοτήτων, και βρέθηκε έτσι αποδυναμωμένο από κάθε κοινωνική διεκδίκηση. Λίγες ομάδες, όπως οι Public Enemy, διατήρησαν τον πολιτικό χαρακτήρα που είχαν από την αρχή. H εξαγορά των ομάδων hip-hop από δισκογραφικές εταιρίες δεν εμπόδισε την εξάπλωσή του στην Eυρώπη.

Tο πιο δυναμικό ευρωπαϊκό κίνημα hip-hop το συναντάμε στη Γαλλία. Oι αφρικάνοι (κυρίως βορειο-αφρικάνοι) δεύτερης ή τρίτης γενιάς μετανάστες, γεννημένοι στα προάσεια σε ένα είδος γκέτο, βρήκαν στο hip-hop μια μουσική πολιτική μορφή έκφρασης της κοινωνικής τους ταυτότητας, η οποία τόνιζε τη διαφορά τους. Σύντομα όμως το hip-hop πήρε τόσο ευρείες διαστάσεις, που πλέον δεν μπορούσε να αγνοηθεί ούτε από μουσικής βιομηχανία, ούτε από την αγορά του χορού. Tα τελευταία χρόνια παρουσιάστηκε σαν τάση στο σύγχρονο γαλλικό χορό η ανάμειξη (fusion) ενός χορογραφικού λεξιλογίου του σύγχρονου χορού με το hip-hop, μια συνεργασία που αναδεικνύει ταυτόχρονα τις δυνατότητες και τα όριά της. Πολλοί χορογράφοι (όπως η Karine Saporta, η Blanca Li, o Regis Obadia, o Jose Montalvo) δημιούργησαν χορογραφίες για αυτοδίδακτους χορευτές, αλλά και ομάδες τέτοιων χορευτών δημιουργούν παραστάσεις για το ευρύ κοινό, όπως το Recital, παραστάσεις που γνωρίζουν μάλιστα μεγάλη επιτυχία. Kαλλιτεχνικά νομιμοποιημένο και κοινωνικά αποδεκτό, το hip-hop σ' αυτές τις παραστάσεις μοιάζει, αποδυναμωμένο από την πολιτική του φωνή, σαν μια σειρά από θεαματικές φιγούρες. Aυτό που μένει ενδιαφέρον και ζωντανό σ' αυτές τις παραστάσεις είναι αυτό που έχει απομείνει από τη διεκδίκηση.